Lubię prozę Jerzego Pilcha. Wie o tym każdy, kto zna mnie choć w stopniu minimalnym. I oczywiście, gdy tylko "Marsz Polonia", najnowsza książka autora, miała się pojawić na rynku, szalałam w sposób niewyobrażalny. Otrzymałam ją jeszcze przed premierą. Szczęśliwa odgięłam okładkę, pierwszą stronę, drugą, trzecią, czwartą i wreszcie zaczęłam czytać. Pochłonęłam zadrukowaną stronicę, choć wystarczyło by tylko pierwsze zdanie: - W Imię Ojca i Syna, i Ducha Opowieści, Amen. Wszyscy, którzy kochają pierwsze zdania, łącznie z Jerzym Pilchem, wiedzą, jak wielkie to ma znaczenie.

Kochane Lato z Radiem, już nie mogę, więc piszę. Poznałam go w pociągu, miał na imię chyba Krzysiek. Lecz nie pamiętam dobrze, jakiej pociąg był relacji. Mam lat osiemnaście, a on wysiadł na jakiejś stacji. Przystojny był jak Linda, więc po nocach szlocham. Pomóżcie mi go znaleźć, bo go kocham, Zocha. To już lato, słoneczniej serca biją i wakacyjna miłość. To już lato i wakacyjna miłość. Piosenkę oczywiście stworzył zespół-kabaret OT.TO. A że bodajże wczoraj pan Zubilewicz oznajmił, że obliczając średnią temperaturę dnia, mamy lato, to zbiór opowiadań "Wakacyjna miłość" jest w sam raz na rozpoczęcie sezonu. A że takie miłości się zdarzają, trzeba wierzyć. Mój mąż wierzył, no i proszę - starał się chłop, starał, aż wreszcie powiedziałam "Tak" na ślubnym kobiercu.